Besöök vun twee Mackers

Daar weer maal een Buersch wesen, de luustert geern, wenn anner Lüüd Lögen vertellt. Mackelig sitt se avends in de Döns un höör ehr Kerl to. De best Löög harr avers de vertellt, de se ehr Kooltsüster heten deit. De seggt för wiss, dat se een anner Minsch harr in'n Dood driewen wüllen. Un nu harr se wat to'n Quaken.

Eenmaal , de Buer weer na'n Markt inne Stadt, harr se ehr Arbeit int Huus, in'n Gaarn un in'n Kaben al daan un sitt inne Köök. Daar ballert dat anne Siedeldöör. "Wokeen is dat?", denkt de Oolsch un sluurt na de Döör to'n Nakieken. Buten steiht twee Mannslüüd. Een is lang un dünn un de anner is lütt un drall. "Akkurat as Pat un Patachon!", denkt de Buersch bi sik.

"Moin ok, lewe Fru!", seggt da de Lange. "Ik bün Winter un dat is mien Fründ Köhl. Wi wullt man blots fragen, of Se wat to eten hebbt?"

Daar kümmt se dat wedder in'n Sinn, wat de Buer seggt hatt: "Dat Swien in'n Kaben is för de lange Winter un de starke Köhl. De Minsch mutt alltiet wat to eten hebben!"

"Tööv man hier vöör de Döör!", seggt se to de Twee. "Ik schall ju de Söög glieks halen."

Un wiss un wahrachtig, da weer se al mit dat Swien, gifft een vun de Twee, dat weer wiss Winter wesen, de Strick un seggt: "Adjüüs ok un laat ju dat munnen!"

(C) Text und Bild, Peter Perrey