Mein "Freund" der Krebs ...

Mein Leben mit dem Krebs ...

Mien Dwarßlöper un ikk, un us Lääven tohoop.

Dat wee in d' Sömmerdach vöör fief Joahr. Ikk kreech tomaol un heel sinnich een dikken Hals. Nee, neee - nich vöör Ungedüür ov Kroadheit, as een dat joa woll moal sächt, wenn irgendwat nich so löpt as man sükk dat vöörsteält. Ov ok wenneer een annern wat heel Leeges moakt. So wee dat nich. An d' linker Bekksiet wuur mien Hals eenfach jümmers dikker.
Ikk meen, dat dat so flink gung dat ikk dor gannich tägen kieken kunn. Dat is oaber glövich blods, wiel ikk domoals nich marken wull, dat sükk dor irgendwat Leeges in mi rööch. Na, liekers - ikk kunn denn upletzt nich blods föölen, dat dor irgendwat seet, ikk kunn dat ok good sehn. Ikk schoof dat up een Kuus, de dor kellen dee, un schoof de Visit bi mien Kusendokter van een Dach up de anner wiider noa achtern. as dat joa man so is, mit Mannslüüd un Tannendokter.
Oaber wiel ikk joa soveel Moot in mi hevv, seet ikk denn doch an een grieseligen Harstdach bi hüm in d' Stool.
Dat eerste wat he sää, as he mi seech, wee, denn will ikk man ähm kieken. Joa man, un bi d' kieken bleev dat denn ok. Eers keek he sükk de Buul van buten un binnen an - un denn keek he mi an, as wenn he in mien Binnerst rinkrupen wull. He keek dorbi ut, as wenn hüm jüüst de Düwel tomöötkoamen wee.
Noch keen twee Stünnens loater hukel ikk denn een Kuntrei wiider in een Kolleechenstool, de mit sien Dokteree denn in een annern Part in Huus wee - een Dübbeldokter sotosärgen.
De sää, as he mi seech, denn ok as eersted, denn willn wi doch ähm kieken. He keek sükk de Buul van buten an, he keek sükk de Buul van binnerwendich an - un denn keek he mi netso an, as sien lüütji Kolleech dat Stünnens vöördem ok doahn har. Ikk wull hüm eers froagen, ov hum ok net de Keerl mit de Peerfoot tomöötkoamen wee.
De Dübbeldokter hett dat denn ok bi d' Kieken beloaten un mi furs an een Professorkolleech in Ollnbörch wiederrekkt.
Dor leech ikk nu in dat groode Süükenhuus in dat Residenzstaddje un wuur doagenlang van een Stää noa de anner hen- un herschoaven. Överall wachten denn all neeschierige Oogen in schlaue Koppen up mi, üm mi ok van aal Sieden un Kanten bekieken to köänen. Denn wur bi mi hier moal een Stükkji van d' Lääven ovschnääden un dor mit neemodsch Gerätschkupp in d' Liev rinlustert. Mi hett dat mennichmoal dücht, as wee ikk irgendwons in d' Butereerlääven laand. Ikk seech de Geleerden jümmers de Koppen tosoanmenstäken un heel saacht mitnanner leustern, as wenn tägen hör een Minschke schleep, de see dör een ludet Word nich upwoaken wullen.
Een heelen Wääk dür dat Spillwaark tüschen de roatselhaftich Gesichten över de witten ov grönklörigen Kiddelschuden, bit mi een van de Hülpsmaiden ähm vöör Schummern in de böverst Dokter sien Studeerstuuv schoof. In dat halfdüster Lucht verkloar he mi denn mit sinnige Worden, dat see aalns doahn harn un ok wiider föör mi aalns doon würn, wat see kunnen. Dat wee oaber liekers nich veel, wiel de Dwarßlöper, de see bi mi funnen harn, van hör - ok mit de neemodsche Gerätschkupp nich - nich to foaten wee. Dat schull denn heeten, dat see disse Oart van "Krebs" (dor wee dat Word, wat see aal sükk schöen uttospräken, van Dach) de sükk jüüst mien Liev as Woahnen utsöcht har, nich up de gewennde Oart bikoamen kunnen. Mit Mest un schnieden wee dor niks, wiel disse Oart van Dwarßlöper sükk noa binnerwendich in de Knoaken un de Mukkis vertrukken har.
"Sie haben Krebs" - disse dree Wöör har he joa glieks vörnansetten kunnt, denn har he sükk un mi de anner Tüünkroam spoaren kunnt, un wi wesen flink dormit dör wäst. Loater hett he mi sächt, dat he sükk dat up disse Oart nich troot har, un dat in de näächste Koamer een Pyschokolleech van hüm seeten har, üm mi uptofangen, wenn ikk bi de Diagnose "Krebs" in een deeped Lokk indüükt wee.
Roatsel har ikk hüm upgääven, as ikk heel anners reageert hevv, as he dat wennt wee, wenneer he een Minschke särgen moot, dat he woll nich mehr lange leevig hier up de Eerdengrund tobringen ward. Ikk har sien Särgen upnoahmen, as wenn ikk van hum to weeten krägen har, dat noa Tein Elben kummt, un dat joa liekers niks Neeäs föör mi wee.
Noadem man mi denn noch aal mien Kusen ut mien Bekk utrüümt har - wiel dor in de Knoaken mien neeän "Frünnd", de Dwarßlöper, düchtich an d' wöhlen wee - wur ikk wäär noa Huus entloaten. In de gooden Hannen van de Minschen hier üm mi to. Blods, wat wuß ikk, wat mi verwachten dee, in disse goode Hannen, van de ikk joa noch keeneen kennde.
Nu stunn ikk dor, un bruks tomoal wat, wat ikk all Tieden nich mehr hatt har - een Huusdokter muß föör mi dorher. Ikk bruks een Huusdokter, de mi aal de Padden wiesen de, de ikk in de tokoamen Wäken ov Moanten goahn muß. Ikk har een praktischen Dokter föör aal de Papiernkroameree nödich, de dor so bi dat Spillwaark anfull - un de denn ok villcht moal Hollstop särgen kunn, wenneer de Spezioalkollechen dat moal to fost drieven wullen mit hör Maschinenmedisin.
Wat nu so üm mi to in de nächsten Doagen un Wäken ovleep, dat leep denn as van sülven. Ikk stunn as ovkant van dat Geböören, as Tokieker, as wenn ikk gannich to dat Spill togehörde.
Mit Mest un Schnieden wee joa nu de Visiter in mien Lääven nich bitokoamen. Dat har man mi joa verkloart. Dat schull nu in d' Sükenhuus bi us in Staddje mit Roadiostroahlen goahn - dormit wull man de Dwarßlöper in mi siene Doagen verleiden. Van buten mit Stroahlen un van binnerwendich mit Chemie. So wullen see dat doon.
Up Papeer upschrääven kreech ikk mit noa Huus wu dat denn ovlopen schull.
Nägenundartich moal wull man mi in de "Radiologie" dör d' Zentrum van Hiroshima stüüren, un särß moal in disse Tied in de "Onkologie" van binnerwendich chemisch schoomoaken. Ikk leet de heele Mannschkupp bi hör doon gewähren un leet hör mit fliedich Hannen moaken. Ikk stunn joa buten disse Kring un keek mi dat Waark as een Unbedelichten an.
Ikk wuur van binnen un buten vermäten, ikk kreech Blee-Rüsttüüchs anmääten, wat sükk in Tallen un Weerten utdrükken lett, dat wor mit mi upsteält.
Dat kunn ikk solaang doon, bit ikk an d' Liev to spören kreech, dat ikk mit de Mors mirdenmang dat Gemengsel seet. Van de Momang an, as ikk to weeten kreech, dat ikk in dat Karssell seet, van de Momang an bün ikk in dat Stüürhuus instäägen un hevv mi mitdreit. Ikk wull sehn worhen dat Schkipp dreev, un as Koptein an Bord tominnst versööken de Kurs to hollen. Ikk wull nich, dat mien Schkipp - mien Läävensschkipp - dör een verkeerden Drei van een van de Deckslüüd an Rüür up een Undeepte fastsitten bleev. Ikk wuß in mien Binnerst, dat boaben mi een seet, de dat Foahrwoater föör mien Schkipp freehollen wüür. Freehollen bit in de Hoaben, in de ikk an d' Ennen denn föör ewich de Anker fallen loaten kunn.
Ikk wuß ok, dat ikk nu toeers dör een wilged Woater laveern muß, un dat dorachter de ruhige See leech.
Kapitel 2
De ruuge See hevv ikk denn ok vull mitkräägen. Nägenundaartichmoal hevv ikk ünner de Sünn läägen to broaden. Ikk hevv mi in de Doagen jümmer sächt, dat ikk mi dat joa noch utsöken kunn, ov ikk nu in Hiroshima un Nagasaki, in Tschernobyl ov Fukushima de Sünnendoagen tobringen wull. De Minschen, de in disse Kuntreien woahnden, de harn disse Freeheit joa nich hat. Un glieks fööl ikk mi wär as up de Siet van de van d' Schicksoal begünstigten.

Es geht bald weiter ...

ee

Für persönliche und private Fragen:
Tel.:
0162 375 07 05